Historia
Historia kościoła parafialnego w Siedlcu
Kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja w Siedlcu wzniesiony został na szlaku bursztynowym ok. 1260 roku z fundacji Zakonu Joannitów, do których ten teren wówczas należał.
Pierwotny kościół był drewniany i spłonął około 1725 r.
Budowę kościoła w obecnym kształcie rozpoczęto w 1770 r. z fundacji Antoniego Krzyckiego - kasztelana Krzywińskiego, a ukończono w 1775 r. staraniem jego żony Franciszki, ze Skoraszewskich, Krzyckiej. Zbudowany został w stylu późnobarokowym z cegły palonej.
Założenie centralne: nawa na rzucie leżącego owalu, prostokątne prezbiterium, za którym znajduje się zakrystia. Przy nawie znajduje się krótkie przęsło chórowe poprzedzone nieco większą kruchtą.
W wieży nad kruchtą umieszczone są trzy dzwony. Dwa z nich ufundowane zostały w 1978 roku, i poświęcone przez ks. arcybiskupa Jerzego Strobę. Na gzymsie wieży od strony frontowej znajdowały się do niedawna dwie rzeźby, pochodzące z XVIII wieku, uosabiające dwie cnoty: nadzieję i miłość.
Od frontu znajduje się tarcza zegarowa z 1887 roku.
Na wschodniej ścianie kościoła wmurowane są dwie tablice owacyjne w języku łacińskim ku czci fundatorów: Krzyckich i Skoraszewskich.
W kościele znajdują się trzy ołtarze:
- główny - z obrazem Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej,
- dwa boczne - z obrazem św. Mikołaja patrona kościoła,
- z obrazem św. Judy Tadeusza.
Na chórze znajdują się organy, ufundowane w XIX w.
Na cmentarzu przykościelnym znajdują się grobowce proboszczów i zasłużonych parafian.
Kościół wpisany został do rejestru zabytków.